«يا حسين» گفتن در قرآن

وَ لِلهِ الأَسْمَاء الْحُسْنَى فَادْعُوهُ بِهَا

وَ ذَرُواْ الَّذِينَ يُلْحِدُونَ فِي أَسْمَآئِهِ

سَيُجْزَوْنَ مَا كَانُواْ يَعْمَلُونَ (اعراف:180)

و نامهاى نيكو به خدا اختصاص دارد پس او را با آنها بخوانيد

و كسانى را كه در مورد نامهاى او به كژى مى‏گرايند رها كنيد

زودا كه به [سزاى] آنچه انجام مى‏دادند كيفر خواهند يافت. 

همان خدايي که فرموده: « وَ اذْكُرْ رَبَّكَ كَثيراً ... ــ پروردگار خود را بسيار ياد كن!» (آل‏ عمران:41)، فرموده است: «وَ اذْكُرِ اسْمَ رَبِّكَ بُكْرَةً وَ أَصيلاً  ـــ و نام پروردگارت را هر صبح و شام به ياد آور!»(الإنسان:25) و با بداهت و کمي دقت عقلي مشخص است که اسم هر موجودي با ذات او متفاوت است گرچه مرتبط باشد؛ بر همين اساس صدا زدن؛ ياد کردن؛ استمداد طلبيدن از اسم الله(که در ابتداي همه سوره‌هاي قرآن همه مسلمانان عالم، با ذکر «بسم الله» چنين مي‌کنند؛ يعني از «اسم» الله مدد مي‌گيرند نه خود الله)، عين دستور قرآن و مطابق با توحيد ناب و استفاده از اسباب و عللي هست که خداوند در عالم خلقت قرار داده که مهم‌ترين اين اسباب، اولياء او و اسماء او در عالم خلقت است. اين اسماء به سه صورت کتبي، لفظي و عيني در عالم وجود دارند مثل نوشتن يا الله، يا کريم، يا رحيم، يا ودود و... و يا جاري کردن اين اسماء بر زبان و يا وجود عيني اين اسماء در عالم خلقت که وجود خليفة‌الله(بقره:31)، ولي خدا، انسان کامل و... در عالم هستي مي‌باشند که به تعبير عرفا، مجلي و مظهر اسماء و صفات خدا هستند. 

بر همين اساس فرموده است:

« وَ اذْكُرْ فِي الْكِتابِ مَرْيَمَ  ـــ و در اين كتاب، مريم را ياد كن! »(مريم:16)

و فرمود: « وَ اذْكُرْ فِي الْكِتابِ إِبْراهيمَ إِنَّهُ كانَ صِدِّيقاً نَبِيًّا ــ در اين كتاب، ابراهيم را ياد كن، كه او بسيار راستگو، و پيامبر بود »(مريم:41)

و فرمود: « وَ اذْكُرْ فِي الْكِتابِ مُوسى‏ إِنَّهُ كانَ مُخْلَصاً وَ كانَ رَسُولاً نَبِيًّا  ـــ و در اين كتاب از موسى ياد كن، كه او مخلص بود، و رسول و پيامبرى والا مقام! » (مريم:51)

و فرمود: « وَ اذْكُرْ فِي الْكِتابِ إِسْماعيلَ إِنَّهُ كانَ صادِقَ الْوَعْدِ وَ كانَ رَسُولاً نَبِيًّا ـــ و در اين كتاب از اسماعيل ياد كن، كه او در وعده‏هايش صادق، و رسول و پيامبرى(بزرگ) بود! » (مريم:54)

و فرمود: « وَ اذْكُرْ فِي الْكِتابِ إِدْريسَ إِنَّهُ كانَ صِدِّيقاً نَبِيًّا » (مريم:56)

و اين دستور صريح خداوند است که فرموده:

وَ لِلهِ الأَسْمَاء الْحُسْنَى فَادْعُوهُ بِهَا(اعراف:180)

و نامهاى نيكو به خدا اختصاص دارد پس او را با آنها بخوانيد.

طبق اين آيه بندگان موظف هستند که خداوند را بر اساس اسماء بخوانند و قبلا بيان شده اسم خدا غير از خداست و اسم خدا به صورت کتبي، لفظي و عيني در عالم هستي جاري است. در لفظي و کتبي بودن اسماء خدا بين مسلمانان اختلافي نيست، ظاهرا در عيني بودن اسماء به صورت وجود شخص، برخي کم توجه‌اند يا قبول ندارند. بنابراين در ادامه از خود قرآن (نه عرفان نظري که امثال ابن‌عربي و شارحان او مفصل در اين زمينه صحبت کرده‌اند) عيني بودن اسماء خداوند به صورت اشخاص نه اشياء را نشان مي‌دهيم. در سوره بقره خداي مهربان مي‌فرمايند:

وَ عَلَّمَ آدَمَ الأَسْمَاء كُلَّهَا

ثُمَّ عَرَضَهُمْ عَلَى الْمَلاَئِكَةِ

فَقَالَ أَنبِئُونِي بِأَسْمَاء هَؤُلاء إِن كُنتُمْ صَادِقِينَ (بقره:31)

و [خدا] همه [معانى] نامها را به آدم آموخت‏

سپس آنها را بر فرشتگان عرضه نمود

و فرمود اگر راست مى‏گوييد از اسامى اينها به من خبر دهيد.

به وضوح در اين آيه ديده مي‌شود که ضمير «ها» به اسماء بر مي‌گردد و همين ضمير يک دفعه تبديل به «هم» مي‌شود که به قول همه ادباي عرب، ضمير «هم» اشاره به اشخاص دارد نه اشاره به اشياء!

بنابراين عرضه اسماء بر ملائکه توسط خداوند، وجود خلفا و اولياي اوست نه صورت لفظي و کتبي.

حال اگر مسلماني طبق دستور خداوند وظيفه خويش را انجام داد و يک‌بار خداوند را با اسماء لفظي صدا زد و از او استمداد طلبيد و يک‌بار با اسماء عيني و وجودي که وجود مبارک اولياء ايشان است که مظهر و مجلاي اسماء و صفات خداوند هستند و مصاديق اين مظهر و خلفاء، پيامبران و ائمه اطهار عليهم السلام‌اند، شرک و کفر است؟!

يا کساني که در اين زمينه کوتاهي مي‌کنند مورد مؤاخذه واقع مي‌شوند؟ چرا که در ادامه آيه سوره اعراف فرموده:

وَ ذَرُواْ الَّذِينَ يُلْحِدُونَ فِي أَسْمَآئِهِ

سَيُجْزَوْنَ مَا كَانُواْ يَعْمَلُونَ (اعراف:180)؛

و كسانى را كه در مورد نامهاى او به كژى مي‌گرايند رها كنيد

زودا كه به [سزاى] آنچه انجام مي‌دادند كيفر خواهند يافت.

پس طبق اين بخش از آيه کساني که به وسيله اسماء خدا، خدا را صدا نمي‌زنند، نمي‌خوانند و از اسماء او استمداد نمي‌جويند، مورد مؤاخذه جدي واقع مي‌شوند نه کساني‌که طبق دستور خدا عمل مي‌کنند.

وجه تمايز اين آيات با دسته آيات ديگر که فرموده:

إِنَّ الَّذينَ تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ عِبادٌ أَمْثالُكُمْ(اعراف:194)

وَ يَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ ما لا يَضُرُّهُمْ وَ لا يَنْفَعُهُمْ(يونس:18)

در همين «مِنْ دُونِ اللَّهِ» بودن يا نبودن آن است که ولي و خليفه خدا مظهر و مجلاي اسماء و صفات خداوند است پس «مِنْ دُونِ اللَّهِ» نيست؛ به عبارت ديگر براي آنها تاثير استقلالي قائل نمي‌شويم بلکه هرچه دارند و هر تاثيري در عالم اعمال مي کنند «باذن الله» است که خداوند چندين بار از زبان حضرت عيسي(عليه‌السلام) نقل مي‌کند:

 آل‏‌عمران :  49
أَنِّي قَدْ جِئْتُكُمْ بِآيَةٍ مِنْ رَبِّكُمْ: أَنِّي أَخْلُقُ لَكُمْ مِنَ الطِّينِ كَهَيْئَةِ الطَّيْرِ فَأَنْفُخُ فيهِ فَيَكُونُ طَيْراً بِإِذْنِ اللَّهِ

وَ أُبْرِئُ الْأَكْمَهَ وَ الْأَبْرَصَ وَ أُحْيِ الْمَوْتى‏ بِإِذْنِ اللَّهِ